Andrew McChesney 

‘De man’ vertelt over de sabbat. 

Er zijn niet veel mensen, die kunnen vertellen, dat ze met een engel gesproken hebben. Boer Notley Tidwell zou dat wel kunnen, maar dat heeft hij niet gedaan. In plaats daarvan verwees hij naar de geheimzinnige vreemdeling als ‘de man.’ Het was in de jaren 80 van de negentiende eeuw, dat Notley bad op weg naar huis. Hij was naar een boerendansavond geweest in de staat Texas in de VS en hij had zijn viool nog in de hand. 

Hij was wat verward. Hij was opgegroeid als zondagsvierder, maar had de Bijbel bestudeerd en zag, dat het vierde gebod opdracht gaf om “de sabbat te gedenken en te heiligen.” Terwijl hij in gebed verzonken was verscheen er plotseling een man naast hem. Notley kende iedereen in de omgeving, maar had deze man niet eerder ontmoet. Hij schrok echter niet, want de vreemdeling was erg aardig. “Hij was er opeens en begon met hem te praten,” vertelde zijn kleindochter Lorena Stigauldde. Het gesprek ging al gauw over de sabbat en Notley deelde zijn groeiende overtuiging dat God de sabbat en niet de zondag had afgezonderd. 

Hij sprak er zijn verbijstering over uit, dat hij niemand kon vinden, die de sabbat vierde. De vreemdeling zei, dat hij een groep mensen kende, die op sabbat naar de kerk ging en gaf ook een gedetailleerde omschrijving hoe hij daar moest komen. Terwijl ze spraken wierp Notley een vluchtige blik opzij, maar toen hij weer naar de man wilde kijken was die verdwenen. 

“Hij was er opeens, en plotseling was hij er niet meer,” zei zijn achterkleindochter Reba Seifert. Thuisgekomen vertelde Notley aan zijn vrouw wat hij had meegemaakt en een paar dagen later besloot hij om de raadgevingen op te volgen. Deze leidden hem naar een boerderij, waar een kleine groep adventisten iedere week bij elkaar kwam. Notley werd later gedoopt samen met zijn vrouw en zijn acht kinderen. Nog weer later werd hij de plaatselijke kerkleider en hij stichtte zijn eerste gemeente in Texas tussen de steden Linden en Marietta. Hoewel die gemeente niet meer bestaat, zijn er andere gesticht in de omgeving, waaronder een gemeente in Linden waar Loretta kerkt met andere familieleden. 

Notley ’s nalatenschap leeft voort. Zijn trouw aan God bracht verscheidene generaties van Adventisten voort die de kerk dienden als Bijbelleraren, colporteurs en een aantal kerkleiders in Texas en omstreken. ‘Hij werd de eerste adventist van een grote familie,” zei Reba, een van de vier kinderen van kleindochter Lorena. Notley heeft de vreemdeling nooit beschouwd als een engel, maar de familie gelooft, dat hij door de hemel werd gezonden als antwoord op een ernstig gebed. “Hij noemde hem alleen maar ‘de man,’ maar hij geloofde wel, dat God hem zond,” zei Lorena, die het verhaal van haar grootvader hoorde toen zij een meisje was. “Maar ik geloof, dat het een engel was.” 

Een vreemd licht 

Door Andrew McChesney 

Ruth Jereh zong luidkeels terwijl ze vanaf een bar naar haar huis wandelde in haar geboortestad Mazabuka in het zuiden van Zambia. Het was vrijdagavond en ze had de hele dag bier gedronken. Plotseling scheen er een verblindend licht in haar gezicht. Het licht kwam uit de lucht en Ruth staarde er verbaasd en angstig naar. Ze wist niet waar het vandaan kwam en waar het naar toe zou gaan. Haar gezang stokte in haar keel en ze was op slag nuchter. 

Toen verdween het licht. Bevend haastte Ruth zich naar huis. Ze zei die avond niets tegen haar man en 14 kinderen, maar deed dat wel de volgende ochtend. “Schat,” zei ze tegen haar man, “gisteravond zag ik op weg naar huis een groot licht dat me bang maakte.” Het antwoord van haar man was domweg: “Hou op met bier drinken; misschien was het wel een teken van God.” 

Later die dag bracht een diaken een bezoekje aan Ruth en nodigde haar uit voor een bijeenkomst van de Adventkerk. Met de ervaring van de avond ervoor nog vers in het geheugen ging Ruth er samen mat haar man naar toe. Ruth was grootgebracht in een adventistisch gezin, maar had de kerk verlaten nadat ze een man van een andere kerk getrouwd had. Hij speelde saxofoon in bars en jarenlang verkocht ze zelfgemaakt eten terwijl hij speelde. Daarna dronk ze urenlang. Het ging zelfs zo ver, dat ze van ’s morgens tot ’s avonds in de bar dronk en niet meer aan haar kinderen dacht. 

Drinken was een onderdeel van Ruth ’s leven geworden maar na het felle licht deed ze een verwoede poging om er mee te stoppen. Gedurende twee weken werd ze ’s nachts angstig en huilend wakker. “God, door mijn manier van leven heb ik mijn kinderen verwaarloosd, help me om op te houden met bierdrinken,” was haar hartenkreet. Toen op een dag was ze opeens van haar verslaving af. De mensen om haar heen stonden versteld haar nuchter te zien. Ze wisten hoe ze daarvoor was geweest en zij vroegen welk middel ze van de toverdokter had gehad om te kunnen stoppen met drinken. De een vroeg: “Hoe kon je stoppen met bierdrinken?” En een ander vroeg: “Geef ons ook dat middeltje waardoor je kon stoppen.” Maar Ruth ’s antwoord aan iedereen was; “Het middel, dat ik gebruikt heb, was gebed.” Ruth heeft ook de kracht van het gebed gebruikt om haar gezin voor Christus te winnen. Ze werd gedoopt en door haar invloed werden ook nog eens tien gezinsleden van haar gedoopt waaronder haar echtgenoot. “Ik dank God voortdurend, dat ik samen met mijn gezin ben begonnen om Hem te aanbidden, ”zegt Ruth. “Aanbidding is een belangrijk onderdeel van ons leven.” 

De baby komt eraan! 

Door Andrew McChesney 

Een dokter luisterde op sabbatmorgen naar een overdenking over zendingswerk in de grote steden. In een stil gebed vroeg zij God of Hij misschien een taak voor haar had. Geheel onverwacht hielp zij bij een bevalling in de parkeergarage van het hoofdkwartier van de ZDA wereldkerk in de VS. 

Dr. Yvette C. Ross Hebron hielp bij de bevalling van een gezonde baby in de auto van de ouders, die met hoge snelheid naar het ziekenhuis reden, maar door de haast verdwaalden en de parkeerplaats van de kerk in Silver Spring in Maryland opreden. Volgens Yvette had God het zo geregeld. “De wonderbaarlijkste gelegenheid als antwoord op onze gebeden werd geleid door de Meester,” zei ze. 

Yvette begon te bidden over hoe ze meer voor God kon doen na een preek van de Generale Conferentievoorzitter. Deze had opgeroepen tot een hernieuwde poging om stadsbewoners te bereiken met het evangelie en hij had het o.a. over de behoefte aan dokters en andere professionele ziekenverzorgers om dat te doen. Vijf dagen na de preek reden Yvette en haar man langs het hoofdkwartier van de kerk toen ze een man de parkeerplaats op zagen rijden. Helemaal over zijn toeren sprong hij uit zijn auto en rende er omheen. Toen ze een autoraam naar beneden draaide hoorde ze hem roepen en schreeuwen: “De baby komt eraan!” Daarna hoorden ze de kreten van de aanstaande moeder uit de auto. 

“Mijn man en ik parkeerden meteen de auto op de oprit,” vertelde ze. Niet veel later werd de baby geboren. Terwijl Harold een ambulance belde, trok de nieuwe vader zijn schoenveters uit zijn sportschoenen en ook pakte hij een schaar in de auto. Volgens Yvettes aanwijzingen bond hij de navelstreng af en knipte die los. Yvette wikkelde de baby in een deken uit haar eigen auto en controleerde of alles goed was en of de baby goed ademde. Mensen van de beveiliging van de Generale Conferentie kwamen ook en zij hielden nieuwsgierigen op afstand. Na een korte tijd kwam de ambulance en de verpleegkundigen brachten een gezonde en stabiele moeder en baby naar het ziekenhuis. 

Later die dag bezocht Yvette de moeder in het ziekenhuis en mocht opnieuw de baby in haar armen houden. De moeder vertelde opgewonden aan de verpleegsters, dat God een engel had gestuurd om haar op de parkeerplaats te helpen. “Ik heb geen idee waar ze vandaan kwam,” zei de moeder. “Ik keek alleen maar op en daar was ze.” Yvette twijfelde er niet aan, dat wat er op de parkeerplaats was gebeurd, een antwoord op haar gebed was. “Mijn man en ik schrijven alles toe aan het plan van God,” zei ze. 

Divisievoorzitter doopt zijn vader. 

Door Andrew McChesney 

Samuel Saw, voorzitter van de Zuid-Aziatische Pacific Divisie van de ZDA kerk groeide op zonder een relatie met zijn vader. De twee brachten nooit samen tijd door in hun thuisland Myanmar. Ze praatten nooit samen over iets. “Hij heeft me nooit geknuffeld,” zei Samuel. “Ik was een jongen zonder vader.” 

Samuel werd opgevoed door zijn grootouders. Hij volgde een opleiding op een adventistische school en haalde zijn diploma als predikant aan het ZDA seminarie van de Myanmar Unie in Myaungmya, een stad van 280.000 inwoners op ongeveer 225 km ten westen van Yangon, de hoofdstad van Myanmar. 

Het werk van de kerk was een uitdaging in het zuidoost Aziatische land, waar maar 4% van de bevolking Christen is. 90 % van de bevolking is boeddhistisch en 4% is moslim. Als predikant hield hij veel mensen voor om hun hand uit te reiken naar hun niet-christelijke familie en andere verwanten. Maar met zijn eigen vader had hij geen contact. Samuel trouwde en kreeg twee kinderen en diende als predikant en kerkleider in Thailand, Singapore en de Filippijnen. Als eerste secretaris van de Zuid-Aziatische Pacific Divisie noodzaakte een gebedsweek hem om nog eens ernstig aan zijn vader te denken. Hij deelde het verhaal van zijn kindertijd met de spreker om daarna samen de zaak in gebed aan God voor te leggen. “Je moet zelf contact opnemen met je vader,” was de raad van de voorganger. Samuel bad daarna tot God om kracht. Hij voelde alleen pijn als hij aan zijn vader dacht en miste volledig het verlangen om contact te maken. Hij bleef echter wel bidden en het onverwachte gebeurde uiteindelijk toch. 

“Ik had het voorrecht om mijn eigen vader op 76 jarige leeftijd te dopen,” zei Samuel. Hij kan zich nog steeds de woorden van zijn vader na de gebeurtenis herinneren. “Zoon,” zei de bejaarde man, “ik wil een christen zijn, die met een zangboek en een Bijbel in zijn hand naar de kerk gaat. Wil je alsjeblieft een Bijbel en een zangboek voor me kopen, zodat ik die mee kan nemen naar de kerk.” 

Samuel wordt nog steeds overmand door emotie als hij terugdenkt aan het moment dat zijn vader oprees uit het doopwater en zijn zoon omhelsde. “Dat was voor het eerst in mijn leven,” zei hij. Samuel werd gekozen tot voorzitter van de Zuid-Aziatische Pacific Divisie, die uit 14 landen bestaat, waaronder Myanmar. Hij moedigt iedereen aan om God om hulp te vragen bij het overwinnen van bitterheid en pijn. “Zonder Gods veranderende macht zijn wij niet meer dan menselijke wezens, maar door zijn kracht kunnen wij het verschil maken in de wereld,” zegt hij. 

Gebed voor een baby 

Door Marjorie Chisonga 

Mijn zoon werd een jaar na mijn huwelijk geboren. En daarna niets. Geen kinderen meer. Dat begon op te vallen. “Waarom word je niet meer zwanger?” vroeg iemand. “Misschien is het tijd voor een medisch advies,” zei iemand anders. Er werd ook gesuggereerd dat ik een toverdokter zou moeten consulteren. Mijn man en ik wilden dolgraag nog meer kinderen. Hij was onderwijzer op de middelbare Rusangu school, een ZDA kostschool in de Zambiaanse stad Monze. Ik volgde zelf een opleiding tot onderwijzeres op de basisschool. Wat kon ik antwoorden op vragen over de omvang van mijn gezin? “Het is nu eenmaal niet anders,” was steeds mijn antwoord. “God zal voorzien.” 

Ik was niet verdrietig of verveeld door het medelijden van anderen. Maar na verloop van tijd besefte ik, dat sommige van mijn bijgelovige vrienden dachten dat ik om een of andere reden gestraft werd. Toen overleed de zus van mijn echtgenoot en wij adopteerden haar drie jaar oude dochter. Nu hadden we twee kinderen thuis. Mijn bijgelovige vrienden waren dolblij. Zij meenden, dat de aanwezigheid van het meisje mijn hormonen wakker zouden schudden , zodat ik nog een baby zou kunnen krijgen. 

Er gebeurde echter niets. Maar het Bijbelverhaal van Hanna uit 1 Samuel 1 gaf mij hoop. Hanna was een vrome vrouw die nooit opgaf. Ze hield vol totdat God haar gebed verhoorde en Samuel geboren werd. Mijn man en ik bleven bidden. Dat hielden we dertien lange jaren vol. Toen op een dag voelde ik, dat er iets was veranderd. Ik was zwanger! Mijn man en ik knielden onmiddellijk neer voor een dankgebed.. We noemden ons tweede kind Cheelela, wat ‘de moeite waard’ betekent in de Tongataal. 

Hij bleek de moeite van het wachten waard. Binnen de kortste keren kreeg ik een derde zoon, Chakondela, wat betekent ‘dat het zo zijn mag.’ Mijn twee jongere zonen zijn nu 17 en 14 – en zij houden van Jezus. God heeft mijn gezin overvloedig gezegend. We moesten alleen maar geduld hebben. Als je in het geloof God om iets goeds vraagt, geeft Hij je meer dan je mogelijk zou kunnen wensen. 

Marjorie Chisonga is 52 en doceert huishoudkunde op de middelbare Rusangu school, die staat op het land waar de Amerikaanse zendeling William Harrison Anderson in 1905 de eerste zendingspost vestigde in Noord-Rhodesië, het huidige Zambia,. Zendingsgaven ondersteunden het werk van Anderson en bleven de verspreiding van het evangelie door zendelingen ondersteunen tot op de dag van vandaag. Dank u wel voor uw zendingsgaven. 

Een Braziliaan ontwijkt bommen 

Door Carolyn Azo 

Wanhopig geworden door het nieuws van hongerende mensen in Afrika, liet Marcelo Dornelles zijn comfortabele leventje in Brazilië achter zich om via ADRA hulp te gaan verlenen in door oorlog verscheurde landen als Mozambique, Angola en Irak. Hoewel hij pas 48 was, had hij wit haar en een diepdoorgroefd gelaat, dat getuigde van zwaar menslievend werk te midden van bomexplosies, brandende zon, ijzige kou en slagregens. Hij zou niets anders willen. In de Iraakse stad Erbil werkte hij als directeur van ADRA Koerdistan. Tijdens een interview in 1990 zei hij, dat hij erg ontevreden was ondanks zijn comfortabel bestaan. Hij voelde een roeping om hulp te gaan bieden, toen hij op de televisie beelden zag van mensen die in Ethiopië en Somalië stierven van de honger gedurende een oorlog ter plaatse. “Ik wist, dat God mij riep.” 

Zijn eerste opdracht was het opzetten van een ADRA voedselprogramma in 100 dorpen in Mozambique voor de mensen die door de oorlog en de droogte op de vlucht waren. Het land zat sinds 1977 zwaar in de problemen door de burgeroorlog en een vredesverdrag zou pas in 1992 gesloten worden. Mario vertelt: “Toen ik in het rampgebied aankwam, merkte ik, dat de situatie gecompliceerder was, dan ik gedacht had. Maar ik kon niet meer terug. Er was veel hulp nodig.” 

Hij werkte gedurende acht maanden in Mozambique en zijn verlangen om mensen te helpen werd steeds sterker. Maar om zijn doodzieke moeder moest hij zijn werk afbreken en terugkeren naar Brazilië om voor haar te zorgen. Zijn volgende opdracht bracht hem naar Angola, dat al 27 jaar verwikkeld was in een burgeroorlog. In het begin van zijn tijd in Angola zag hij vreselijke taferelen, o.a. wanhopige mensen die schoenen en dode honden opaten. 

Gedurende een militair offensief in 1993 redde hij 20 kinderen van de hongerdood en bombardementen door ze bij hem in huis te nemen in Malanje, de provinciehoofdstad in het noorden van Angola. “Wat ik daar in de straten zag was verschrikkelijk. Grote aantallen kinderen, vel over been, stierven daar van de honger,” zei hij. “Zoveel ellende was voor mij onverdraaglijk. En dus nam ik alle kinderen die ik tegenkwam in huis en gaf ze te eten.” 

Hij regelde ook via ADRA de adoptie van meer dan 200 weeskinderen door Adventistische families in Malanje. In 2016 ging Marcelo terug naar Irak om daar hulp te bieden aan vluchtelingen. “Hij is een man met een groot hart,” zei Liander Reis, een Braziliaan die werkt als hoofd financiële zaken voor ADRA in Koerdistan. 

Een 'vreugdeverslag' uit de zendingsgebieden

door Andrew McChesney

Het jaar kon niet erger verlopen voor Elisa Albertsen, die in Palmer in Alaska woonde. Zij brak een veelbelovende carrière als kapster af om als vrijwilliger te gaan werken aan een zendingsschool op de Marshalleilanden. Het schooljaar was nog maar drie maanden gevorderd toen zij tijdens een voetbalwedstrijd van de Ebeye ZDA school haar knieschijf ontwrichtte. Ze moest met spoed naar de VS teruggevlogen worden. Na vier maanden revalidatie in de VS realiseerde Elisa zich, dat zij haar belofte aan haar leerlingen niet kon nakomen om voor het einde van het schooljaar terug te komen. Ook kwam er in die tijd een einde aan een lange verkering met haar vriend. 

Teleurgesteld en ontmoedigd besloot Elisa om zich veertig dagen te onthouden van niet-religieuze muziek, boeken en films en zich te verdiepen in de Bijbel en de geschriften van Ellen White, een Adventistische pionier. Dat was tevens het moment waarop zij begon met een ‘vreugde’ dagboek “Ik wilde wel duizend persoonlijke zegeningen van God noteren,” zei ze. In het begin waren het eenvoudige dingen. Elisa noteerde, dat ze dankbaar was voor schoon drinkwater en de zon die door het raam scheen. Toen ze doorging met schrijven herinnerde ze zich de woorden van Paulus in 1 Thessalonicenzen 5:16: “Verheug je altijd.” Toen ze ontdekte, dat mieren uitzwermden over het etensbakje van de hond, dacht ze: “Dit is zo frustrerend. Ik haat mieren!” Toen moest ze denken aan haar ‘vreugde’dagboek. Terwijl ze de bezige miertjes goed observeerde, verbaasde ze zich over hun doorzettingsvermogen en teamwerk naast hun vermogen om dingen te versjouwen die vele malen zwaarder waren dan zijzelf. In haar ‘vreugde’ dagboek noteerde ze “Ik dank God voor de mieren. Dank zij God kunnen we zaken volbrengen die veel groter zijn dan wijzelf.” Elisa schepte ook vreugde in andere negatieve situaties. Toen iemand kritiek op haar uitoefende schreef ze: “Dank U Heer, voor deze kritische woorden want daardoor kon ik mezelf verbeteren en dichter bij U komen.” Ze dankte God ook voor haar ontwrichte knieschijf, omdat ze besefte, dat God haar door de verwonding geestelijk en lichamelijk sterker maakte. Elisa is op dit moment 21 en terug in Ebeye als tweedegraads docent. Ze citeerde het ‘vreugde’ dagboek nadat ze besmet was geraakt door een griepepidemie op het eiland: “Toen ik mijn stem verloor, zei ik ‘prijs God,’ want nu kan ik mijn leerlingen beter horen.” 

Een deel van opbrengst van de dertiende sabbatschool collecte van het tweede kwartaal 2019 gaat naar de ZDA school in Ebeye om vervallen klaslokalen te repareren. Dank u wel voor uw zendingsgaven.

Moeder van velen - Deel 3

Anastasie Ndah, Yaoundé, Kameroen

De predikant in de geboortestad van Pierre vertelde aan ons dat de kerk van plan was om evangelische bijeenkomsten te organiseren en Pierre beloofde om te komen. Later informeerde de predikant mij dat Pierre was gedoopt en de Adventkerk trouw bezocht. Wederom had een verloren schaap zijn weg naar huis gevonden. 

Andere jongens in onze groep verlieten de stad, en beloofden om naar huis terug te keren. 

Lees meer: Zendingsbericht 24 juni 2017

Moeder van velen - Deel 2

Anastasie Ndah, Yaoundé, Kameroen

Elke week praatten we over God en lazen uit de Bijbel. We gingen samen bidden en daarna gingen we eten. Aanvankelijk dacht ik dat zij alleen luisterden om beleefd te zijn en om een warme maal te krijgen, maar naarmate de tijd verstreek raakten zij meer geïnteresseerd over wat ik hen probeerde te leren. 

Lees meer: Zendingsbericht 17 juni 2017

Moeder van velen -Deel 1

Anastasie Ndah, Yaoundé, Kameroen

Ik ben een bijbelwerker en mijn hart ligt in het evangeliseren. Op een dag imponeerde God mij om te werken met een ongewone groep mensen. 

Op mijn weg naar werk pauzeerde ik bij de poort van het Advent kantoor en keek naar de jongens die ernaast stonden. Ik wist dat de meeste van hun dakloos waren. Of bij keuze of door omstandigheden die zij niet onder controle hadden. Sommigen moesten vluchten vanwege misbruik of vanwege oneindige armoede. Ik vroeg mij af of zij hun moeders zouden missen. Ik keerde om en liep zenuwachtig naar hun toe. 

Lees meer: Zendingsbericht 10 juni 2017

God op de voorgrond plaatsen

LeDoux Bako, Kameroen

Als professionele fotograaf maak ik foto’s en video’s van bruiloften en andere belangrijke gebeurtenissen. Ook maak ik televisiedocumentaires en foto’s van sportevenementen. 

Toen ik me bekeerde tot de Adventkerk vroeg ik me af hoe ik de Sabbat moest vieren. De meeste gebeurtenissen, die ik moest filmen, vonden veelal plaats op de sabbat en om mijn baan te behouden, moest ik op deze dagen wel werken. Ik moest mijn gezin onderhouden, dus besloot ik op de sabbatdagen dat ik niet hoefde te werken naar de kerk te gaan en op de dagen dat ik wel moest werken, ging ik naar werk. 

Ook al kon ik niet anders, ik voelde me er niet prettig bij op sabbat te moeten werken. En het leek wel, dat hoe hard ik ook werkte, ik nooit vooruit kon werken. Dan werd er iemand in mijn gezin ziek of waren er onvoorziene uitgaven. Ik vroeg de predikant dan altijd om voor ons te bidden. 

En toen greep God in. Het bedrijf waarvoor ik werkte, werd door een ander bedrijf overgenomen. Toen verloor ik mijn baan. Bijna meteen werd ik door mensen gebeld om werk als freelancer aan te nemen. Ik realiseerde me toen dat ik voor mezelf zou kunnen beginnen. 

Daarna woonde ik een dienst bij waar werd verteld over het onvoorwaardelijk trouw blijven aan Gods principes. Die dienst maakte me bewust van God. God leidde me in de goede richting om meer trouw te zijn aan zijn woord. Ik besloot toen geen opdrachten meer aan te nemen op de sabbat. Ik wist dat dit moeilijk zou zijn, omdat de meeste vieringen in het weekend plaatsvinden. Maar ik vertrouwde God erop dat hij zou voorzien in onze behoeftes. 

Het is niet makkelijk en soms moeten we de huurbaas om uitstel van betaling vragen. Ook moeten we ieder dubbeltje omdraaien, maar we weten dat God met ons is. 

Net op het moment dat wij het financieel niet meer konden rooien, kwam ik een voormalige opdrachtgever tegen. Hij was mij al heel lang geld schuldig. We praatten even, maar geen van ons begon over het geld. Toen we op het punt stonden afscheid van elkaar te nemen, gaf hij me het geld dat hij me al die jaren schuldig was. Enkele maanden later kreeg ik geld van een andere opdrachtgever, die mij nog geld schuldig was en waar ik niet meer op gerekend had. 

Ik verdien niet meer zoveel in vergelijking met vroeger, toen ik nog wel op de Sabbat werkte, maar ik heb Gods zegen op een andere manier. Mijn kinderen zijn minder vaak ziek en we hebben minder onvoorziene uitgaven. Ik weet dat we niet bang hoeven te zijn voor de toekomst. Ik probeer anderen om net zo moedig te zijn om trouw te zijn aan Gods principes en ik verzeker ze dat God altijd in je al behoeften zal voorzien. 

___ 

LeDoux Bako woont in Yaoundé, Kameroen. 

De wonder Bijbel

Martin Bengono, Kameroen

Ik had mijn spullen ingepakt en stond klaar om het leger in te gaan. Mijn vader legde zijn hand op mijn schouder en gaf mij een Bijbel mee voor onderweg. 

Ik beloofde mijn vader dat ik trouw aan God zou blijven. Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, maar ik was vastberaden om het in ieder geval te proberen. 

Ik sloot me aan bij de andere rekruten en we marcheerden samen naar de basis trainingskamp. De commandant maakte ons het marcheren zo moeilijk als mogelijk was. Zo moesten we een rivier oversteken op onze handen en knieën. Toen de rivier te diep werd, moesten we met onze zware bepakking verder zwemmen. 

Toen we aan de andere kant van het rivier aankwamen, waren onze rugzakken drijfnat, maar we kregen niet de kans om te rusten of onze spullen te laten drogen. We moesten in een stevig tempo doormarcheren. Eenmaal aangekomen op het kamp moesten we allerlei oefeningen doen. Pas laat in de avond hadden we tijd om onze natte rugzakken uit te pakken. 

Terwijl ik mijn kleding en andere bezittingen uit mijn rugzak haalde, moest ik alle rivierwater eruit wringen. Daarna legde ik alles uit om te laten drogen. Op dat moment viel mijn oog op de Bijbel, die mijn vader aan mij had gegeven. Ik baalde, omdat ik ervan overtuigd was dat het rivierwater de Bijbel geruïneerd zou hebben. Maar toen ik het aanraakte, voelde het droog aan. Vol ongeloof pakte ik het uit mijn tas. Het was droog. Alles in mijn tas was drijfnat en doordrenkt met het vieze rivierwater, behalve de Bijbel. Het was droog en schoon. Het herinnerde me eraan dat God bij mij was. 

Tijdens de zware trainingen vergat ik soms het mooie bewijs van Gods aanwezigheid. Ik wilde me vasthouden aan de sabbat, maar dat was moeilijk. Ik bad tot God en verzocht hem om mij te helpen een manier te vinden om Sabbat te kunnen vieren. 

Op dat moment hoorde ik dat het leger op zoek was naar soldaten om les te geven aan kinderen van militairen. Ik gaf me daar meteen voor op. Gelukkig werd ik uitgekozen om les te mogen geven, zodat ik niet op de sabbat hoefde te werken. 

Toen ik in het leger zat, deelde ik vaak mijn geloof met anderen. Mijn kamergenoot en ik praatten vaak over de Bijbel. Hij zei dat hij iets anders in mij zag. Hij ging in op mijn uitnodiging om mee te gaan naar evangelische bijeenkomsten en vertrouwde later ook zijn leven aan Jezus toe. 

Een andere soldaat was moslim. Zijn vader wilde niet dat hij zich zou bekeren tot het christendom, maar hij woonde al Bijbellessen bij en was er klaar voor om voor Jezus Christus te kiezen. We praatten veel over God en uiteindelijk bekeerde hij zich tot het Zevende-dag Adventisme. 

Ik wist dat God bij me was. Tijdens mijn diensttijd zorgde hij ervoor dat mijn bijbel droog bleef die eerste trainingsdag en dat ik de sabbat kon blijven vieren. Ook leidde hij anderen, die in het leger zaten, naar zich toe. 

Martin Bengono uit Kameroen. 

Gos is een trouwe man - Deel 3

Elise Gwet, Yaoundé, Kameroen

Door de jaren heen heeft God mij bijzondere getuigenissen van zijn liefde laten zien. Ver voordat ik was getrouwd, hoorde ik een jongeman piano spelen. Ik was zo onder de indruk dat ik God vertelde dat als ik kinderen zou krijgen, ik hun voor zijn glorie piano zou leren. God beantwoordde mijn gebeden. Mijn dochter heeft van nature een muzikaal vermogen. Zij heeft een vriend die een piano heeft en wanneer zij hun bezoekt, mag zij van hun spelen. Zij heeft nog nooit echt pianoles gehad, maar God was haar leraar. Zij speelt erg mooi en zij is nationaal erkend voor haar speelstijl en het mooiste van allemaal is dat zij lof geeft aan God. Zij speelt voor de kerk en vele mensen komen speciaal naar de kerk om haar te horen spelen. 

Lees meer: Zendingsbericht 20 mei 2017

God is een trouwe man - Deel 2

Elise Gwet, Yaoundé, Kameroen

Vier maanden later werd mijn man ziek, klagend over pijn in zijn maag en borst. Hij wilde naar het ziekenhuis gaan, dus zocht ik iemand die hem daarheen kon brengen. Terwijl ik weg was, overleed hij in de armen van onze twee oudste kinderen, 7 en 8 jaar oud. 

Ik keerde terug en trof mijn man dood aan en mijn kinderen huilend en in de war. Ik werd kwaad op God. ‘Hoe kon dit gebeuren, terwijl ik mijn leven aan u gaf?’ Ik eis het te weten. Maar er kwam geen antwoord. Ik wilde ook doodgaan. Anderen zouden voor mijn kinderen moeten zorgen en de begrafenisvoorbereidingen treffen. Op een of andere manier hadden we het tot de begrafenis gered. Toen drong het tot mij door: Hij is dood. Ik heb geen baan en vijf kinderen om voor te zorgen. Hoe moest ik overleven? 

Lees meer: Zendingsbericht 13 mei 2017

God is een trouwe man - Deel 1

Elise Gwet, Yaoundé, Kameroen

Mijn man overleed plotseling toen hij 28 was, mij achterlatend met vijf jonge kinderen, geen inkomen, geen huis, geen werk en een hoop rekeningen. Ik was zo ontmoedigd dat ik God vroeg om mij te laten sterven. 

Ik ben Elise Gwet en ik woon in Kameroen in West Afrika. Mijn man en ik bezochten samen evangelische bijeenkomsten en waren het eens dat de Adventkerk Gods ware kerk is, dat het de waarheid leert over de Bijbel. Hij werd lid van de Adventkerk toentertijd, maar ik niet omdat ik bezorgd was over de reactie van mijn familie. Voor een jaar verzette ik mij tegen de lieflijke pleidooien van mijn man en de roep van de heilige Geest en ik bezocht de kerk van mijn familie op zondag. 

Lees meer: Zendingsbericht 6 mei 2017

Een nieuw leven - Deel 2

Monsurat, Babcock Universiteit, Nigeria

Monsurat vertelde niet aan haar vrienden waar zij op zaterdag naartoe ging, maar zij merkten wel dat zij was veranderd. Zij was meer verantwoordelijk en was niet meer de eerste die kattenkwaad voorstelde. Toen het vakantie was, bezocht Monsurat de kerk van haar buurman. Haar ouders merkten op dat zij op zaterdag uitging en zij vroegen haar waar ze heenging, maar Monsurat draaide om de antwoorden heen. 

Toen de familie naar de moskee ging om te bidden, ging Monsurat ook mee, maar in plaats van het reciteren van de gebeden die zij lang geleden had geleerd, bad ze in haar hart tot Jezus. Haar moeder merkte op dat dat zij niet de gebeden aan het reciteren was en vroeg waarom niet. Monsurat besloot dat zij niet langer haar geloof voor haar ouders wilde verbergen. Zij wilde opbiechten en hun vertellen dat zij een christen was geworden. 

Lees meer: Zendingsbericht 29 april 2017

Een nieuw leven - Deel 1

Monsurat, Babcock Universiteit, Nigeria

Monsurat een tiener uit Nigeria was nieuwsgierig naar haar buurman. Hij ging niet naar de moskee op vrijdag en hij leek erg gelukkig. Zij vroeg zich af wat hem zo anders maakte. Zij begroette hem toen ze hem op straat zag en keek toe hoe hij rondom zijn huis werkte. Eindelijk kreeg zij de moed om dat te vragen wat zo op haar hart lag. ‘Welk geloof hang jij aan?’ 

‘Ik ben een Zevende-dag Adventist,’ antwoordde hij. Monsurat had nog nooit over Adventisten gehoord. Hij bood haar een boek aan, Steps to Christ, en Monsurat nam het aan. Wanneer zij alleen was, haalde ze het boek tevoorschijn en begon te lezen. Hoewel haar ouders niet konden lezen, wist Monsurat dat zij boos zouden worden als zij erachter zouden komen dat zij een christelijk boek in bezit had. Dus hield zij het verborgen. 

Lees meer: Zendingsbericht 22 april 2017

De afgelaste begrafenis - deel 3

Olanrewaju Ogungbile, Oyo, Nigeria

Ik was nog steeds aan het slapen toen ik in de ochtend wakker werd door geklop. ‘Predikant, kom. Ze is weer overleden!?’ One-Ojo’s moeder huilde. In ongeloof opende ik de deur en vroeg wat er was gebeurd. 

‘Toen wij nog sliepen, kwam haar vader thuis. Misschien dat hij kruiden op haar heeft gesmeerd,’ Zei ze. 

Iemand wilde One-Ojo dood hebben. Was het de vader? Misschien was het ook haar moeder. Zou ik weer teruggaan en bidden? Zou God gerespecteerd worden? One-Ojo’s moeder knielde voor mij neer en smeekte mij om te komen en te bidden voor haar dochter. Ik ben meegegaan. 

Lees meer: Zendingsbericht 15 april 2017

De afgelaste begrafenis - deel 2

Olanrewaju Ogungbile, Oyo, Nigeria

Iedereen in de kamer hoorde One-Ojo ook niezen en zij renden doodsbang naar buiten. Ik bad verder en One-Ojo opende haar ogen. Zij worstelde zich om haarzelf van de touwen te bevrijden die haar gebonden hielden. Ik riep haar broer om te komen en de begrafenistouwen los te maken. 

Toen haar broer One-Ojo zag worstelen, begon hij te beven van angst, maar ik drong aan om zijn zus los te maken. Zodra ze bevrijd was, hielpen wij haar naar een stoel. De rouwenden die gevlucht waren stonden samengedrongen in de deuropening om het dode meisje te zien die nu weer leefde. 

Lees meer: Zendingsbericht 8 april 2017

De afgelaste begrafenis - Deel 1

Olanrewaju Ogungbile, Oyo, Nigeria

Op een dag na school, hoorde ik mijn zus met een vriendin praten. Het meisje vertelde dat een man uit de dood was opgestaan. ‘Hoe kan een overleden persoon weer tot leven komen?’. Ik zei toen dat zoiets niet kon gebeuren. 

Volgens mijn zus was het echt waar. De man was dood en nu is hij weer levend. 

Lees meer: Zendingsbericht 1 april 2017

Een nieuw leven

Taiwan, Lee Fon Lan

Ik zapte op een dag langs de tv kanalen tot mijn aandacht door iets getrokken werd. Ik geef gewoonlijk weinig aandacht aan Tv-reclames, maar deze trok mijn aandacht. Een man sprak over gezond leven en alle factoren die daarbij horen. Hij moedigde de kijkers aan om meer uit te zoeken over een gezondheidsprogramma: NEWSTART.
Ik wist van binnen dat mijn moeder nodig had wat dit programma aanbood. Kortgeleden had zij twee operaties voor kanker ondergaan en zij moest zo gezond mogelijk leven. Ik draaide het nummer op het scherm en werd verbonden met het Taiwan Adventist Hospital. Ik schreef zowel mijn moeder als mijzelf in voor het NEWSTART programma.
In ontdekte wat ik nodig had in het programma dat gericht was op totale gezondheid, inclusief dieet en voeding, beweging, gebed en meditatie. Na twee weken was mijn leven compleet veranderd. Ik voelde me fitter en sterker.

Lees meer: Zendingsbericht 20 juni 2015

Op zoek naar vrede—Deel 2

Predikant Xo studeerde en bad geduldig met Tan. Tan bad ook en vroeg God om hem Zijn waarheden te laten zien. Beetje bij beetje opende God Tans gedachten voor wat hij leerde uit de Bijbel en Tan accepteerde het.
Tan bleef en studeerde met Predikant Xo gedurende zeven maanden. Tijdens deze periode werd hij gedoopt en droeg zichzelf op full-time voor God te werken. Predikant Xo gaf Tan de opdracht om in een dorp in de buurt te werken, waar een kleine groep gelovigen was.
Op een dag opende Tan zijn deur en zag Tao daar staan. “Ik moest je vinden,” zei Tao. “Ik wil jouw God kennen.” Verrast nodigde Tan hem binnen en hoorde dat drie dagen nadat hij de stad had verlaten, Tao en zijn vrienden in een gevecht terecht kwamen met een man die de leider was van een machtige bende. De jonge mannen konden vluchten, maar de volgende dag vertelde iemand hem dat de bendeleider hem zocht om hem te doden. Zijn moeder smeekte hem radeloos om de stad te verlaten.

Lees meer: Zendingsbericht 13 juni 2015

Op zoek naar Vrede—Deel 1

Tan groeide op in een kleine stad in Zuid-China. Geplaagd door verlegenheid vond hij het erg moeilijk om met anderen te praten en vaak voelde hij zich erg alleen. Hij dacht dat religie alleen maar bijgeloof was en toch voelde hij een spiritueel verlangen. Hij besloot een pelgrimstocht uit te zetten op zoek naar vrede.
Hij reisde naar een verre stad waar hij een christelijke predikant ontmoette die hem bekend maakte met de Bijbel. Zij studeerden enkele dagen samen en Tan voelde zich tot de God van de Bijbel getrokken. Hij besloot echter om verder te zoeken voordat hij zichzelf toewijdde aan een filosofie.
Twee maanden later ging Tan terug en wilde meer leren over God. De predikant hielp Tan om werk te vinden en de twee hervatten hun bijbelstudie. Deze keer werd Tans hart geraakt en hij besloot een christen te worden. Toen wilde hij voor God werken. Hij hoorde dat er enkele bijeenkomsten gehouden werden in een verre stad en besloot te gaan. Als hij een beetje geld kon verdienen nam hij de trein, maar het grootste gedeelte van de reis liep hij. Het kostte hem een maand om op zijn bestemming te arriveren.

Lees meer: Zendingsbericht 6 juni 2015

De "ondergrondse" Bijbel

Het volgende is een eigen geschiedenis van een adventistische predikant in functie in het China van vandaag.
Gedurende de periode van China’s culturele revolutie was het erg gevaarlijk om een Bijbel te bezitten. Iemand die we kenden was echter in staat er een te krijgen. Aangezien het zo’n zeldzaam en waardevol boek was wilde deze man het delen met zoveel mogelijk mensen, dus hij haalde de Bijbel uit elkaar en gaf een of twee boeken aan diverse adventistische gezinnen. Ons gezin ontving de boeken 1 en 2 Samuel en wij lazen het steeds weer opnieuw, elk woord in on hart bewarend. Als kind genoot ik van de vele opwindende verhalen die in deze twee boeken stonden! Mijn oudere broer kon schrijven, dus hij kopieerde de boeken handmatig om het met anderen te delen.
Een paar jaren later vond iemand een erg kleine Bijbel die in een plastic zak begraven was in de aarde. Vanwege slecht gezichtsvermogen kon de man de kleine letter niet lezen dus hij gaf de Bijbel aan mij toen ik 18 jaar was. Ik was zo opgewonden! Hier was een complete Bijbel die ik voor de eerste keer in mijn hand hield!

Lees meer: Zendingsbericht 30 mei 2015

Goddelijke ontmoetingen

Tang Yue verwachtte niets ongewoons toen zij met haar zesjarige zoon aan de hand wandelde van haar huis naar de dichtbijgelegen markt. Ze wist niet dat haar een goddelijke ontmoeting stond te wachten.
Tang Yue geloofde in God, en op zondagen kwam zij samen met andere christenen, maar op dit moment dacht ze aan de inkopen op de markt. Terwijl zij op straat liep, naderden twee vriendelijk uitziende mannen haar en stopten.
“Weet je,” zei een van hen, “de zondag houden is niet bijbels.” Hij hield een Bijbel omhoog en liet de verbaasde Tang Yue teksten zien over de sabbat. Om haar te bemoedigen het zelf te lezen, vertelde de andere man haar, “Je kan het op internet zoeken en zien welke dag echt de sabbatdag is.” Daarna beëindigden de mannen hun korte presentatie door Tang Yue te vertellen dat “Jezus naar deze wereld kwam, en ‘de zaterdag kerk Gods echte kerk is.” Zo snel ze waren gekomen, zo snel verdwenen ze in de menigte.
Verbaasd over deze vreemde, korte ontmoeting ging Tang Yue naar huis en begon op internet te zoeken naar antwoorden op de vragen die de vreemdelingen hadden opgeroepen. Tot haar verrassing kwam zij op een geweldige website – in het chinees – die duidelijke antwoorden gaf over de zevende dag, de zaterdag, dat is Gods ware sabbat. De website bood ook bijbelstudies aan. Tang Yue ontdekte dat de website van een adventistische zending was die ‘Amazing Facts” heet, en ze vroeg zich af of er een adventkerk in de buurt was die zij kon bezoeken.
Tang Yue was blij toen ze na even zoeken een adventkerk in haar stad ontdekte. Er moet echt iets speciaals zijn aan deze kerk, dacht ze bij zichzelf.

Lees meer: Zendingsbericht 23 mei 2015

Nieuw leven na de dood

Als begrafenisondernemer in Japan word ik elke dag omringd door de dood als ik lichamen voorbereid voor de teraardebestelling en directe begrafenissen. Jarenlang heb ik mensen in rouw gezien om de dood van een geliefde en gaan door de ceremonieën die hun geloof eist om er zeker van te zijn dat de overledene een vredige en snelle reis krijgt van dit leven naar het volgende.
Japan is erg seculier, maar de meeste mensen eren hun voorouders door gebeden, uitvoerige ceremoniën en aanbiddingsrituelen. De meeste geloven dat de geest van de overledene niet direct verhuist naar het leven in het hiernamaals, maar nog tot 7 weken na de dood in het laatste huis verblijft. De familie vermijdt het huis te verlaten, uit angst dat het de geest van hun geliefde zal beledigen.
Gedurende deze periode verzorgt de familie ceremoniën waarvan zij geloven dat deze ervoor zorgen dat de overledene doorgaat naar het volgende rijk van reïncarnatie. De rouwenden betalen hun priesters om de dienst te doen waarin hij hun geliefde een speciale naam geeft die het ingaan in het leven van het hiernamaals verzekert. Dan kan de geest het huis verlaten en het nieuwe leven binnengaan om gereïncarneerd te worden als mens of dier of zelfs een insect, afhankelijk van de daden van de persoon tijdens het leven dat net is verlaten. Mensen moeten vele levens opgeven voordat zij uiteindelijk genoeg goede werken hebben verzameld om het paradijs waard te zijn.

Lees meer: Zendingsbericht 16 mei 2015

Waardevoller dan Geld

Van oorsprong uit Equador, verhuisde Ruth in 2004 met haar Japans-Equadoriaanse echtgenoot naar Japan. Echter, voordat ze verhuisden bezocht zij een Adventkerk en ontdekte dat ‘de mensen vriendelijk waren en de predikant de mensen gelijk behandelde’. Zij ontving een DVD met de titel The Last Hope, presentaties over Openbaringen door Predikant Luis Gonçalves, maar zij legde het weg en vergat het snel. Enige tijd nadat Ruth en haar man verhuisd waren naar Japan vonden zij werk in de productie.
Hoewel zij het goed deed op haar werk voelde Ruth dat zij iets miste in haar leven. Op een dag zag zij in de krant een advertentie voor een Zevende-dags Adventkerk. Ruth herinnerde zich de vriendelijke ontmoeting met de adventisten in Ecuador en zij belde de plaatselijke predikant die haar uitnodigde voor een bezoek.

Lees meer: Zendingsbericht 9 mei 2015

Sterk staan

Boldroo’s borst kneep samen toen ze het examenrooster zag. “De eindexamens worden gehouden op zaterdag,” stond er. Zij had zo hard gewerkt om haar universiteitsdiploma te behalen, hele semesters was ze aan het werk geweest zodat zij haar schoolkosten kon betalen. Ze had gesmeekt bij docenten dat zij haar toestemming zouden geven om haar examens op een andere dag af te leggen dan sabbat.
Toen de diplomering naderde, had ze zich gevoelens van blijdschap voor het afronden toegestaan. Snel zou ze gediplomeerd zijn. Maar nu ze het eindexamenrooster ziet, voelt het alsof ze in haar maag gestompt is. Haar eindexamen viel op sabbat.
“Wat kan ik doen?” vroeg Boldroo die avond aan haar vriendin Coral. “Ik heb verhalen gehoord dat God studenten zegent die weigeren om hun examen op sabbat te doen. Maar ik heb ook gehoord dat er studenten zijn die niet gediplomeerd werden omdat zij een deel van hun examens hadden gemist.”

Lees meer: Zendingsbericht 2 mei 2015

De onwillige engel

Mongolië
Jagana

Jagana zat op haar gebruikelijke stoel in de Adventkerk. God aanbidden had haar eens vervuld met vreugde. Maar ergens tijdens haar drukke jaren aan de universiteit heeft zij de binding met God verloren. Zij houdt nog steeds van God, gelooft nog steeds in Hem. Maar zij voelt dat zij niet langer een leven leeft dat Christus eert.
De kerk is beter af zonder mij, dacht zij. Ter wille van alles waar ik van houd, moet ik weggaan.
Jagana had hard gewerkt op school; zij had hoge cijfers en keek uit naar het cum laude afstuderen. Zij had zo hard gewerkt voor haar graad dat zij niet doorhad dat ze het contact met Jezus verloor.
Ze dacht terug aan het moment dat zij Jezus voor het eerst ontmoette. Zij studeerde Engels met enkele jonge Adventisten. Als haar ouders hadden geweten dat zij een Christen was geworden, hadden ze bezwaar gemaakt. Jezus werd het belangrijkste in haar leven.
Maar toen ze aan de universiteit begon, duwde de glans van succes haar aandacht weg van haar Verlosser en langzaam dreef ze weg van God. Aanbidding was een gewoonte geworden. Toen zij die sabbat in de kerk zat dacht ze, Dit is mijn laatste kerkdienst. Het is beter weg te gaan dan een leugen te leven.
Maar God had andere plannen voor Jagana.

Lees meer: Zendingsbericht 25 april 2015

De Spandoekman

Song Sung Sub1 woont in een van de meest dichtbevolkte gebieden van de wereld – de Seoul Capital Area in Zuid Korea. Hij werkt als assistent secretaris bij de Northern Asia-Pacific Division (NSD) van de Adventkerk.
Sung Sub vraagt zich af hoe de miljoenen mensen om hem heen bereikt kunnen worden met de belangrijke Drie Engelenboodschap uit Openbaring 14.
“Ik wilde dat mensen de waarheid kennen, dus het was mijn strategie om hen direct het hart van deze boodschap te laten zien – dat is de sabbat,” zei Sung Sub.
Kort daarna kreeg hij een creatief en gedurfd idee. “Het idee begon toen ik deur aan deur literatuur verspreidde. We kunnen bladen geven, maar sommige mensen gooien het gewoon weg.”

Lees meer: Zendingsbericht 18 april 2015

Reis naar de vrijheid

Noord Korea
Ana

De bel van de winkeldeur rinkelde en Ana* zag een Chinese vrouw binnenkomen in de kleine winkel. De vrouw glimlachte naar haar en sprak over alledaagse dingen terwijl ze de winkel rondkeek. Zij vermeed onderwerpen die moeilijkheden konden veroorzaken als iemand het gesprek aan de politie zou rapporteren.
Ana en haar ouders woonden in Noord Korea, naast de Chinese grens. Zij wisten beter dan wie ook dat je niemand kon vertrouwen. Deze vrouw kon een spion van de overheid zijn. Ana had verhalen horen fluisteren over mensen die gearresteerd waren omdat iemand hen beschuldigde van het kritiek hebben op de overheid. Zelfs oudere familieleden en buren kunnen gearresteerd worden. Het was niet veilig om iemand te vertrouwen.
De vrouw stelde zich voor als mevrouw Lee uit China. Ze praatte blij terwijl ze haar inkopen deed en Ana gedag zei.

Lees meer: Zendingsbericht 11 april 2015

De ‘flensjes’ kerk

Zuid Korea
Familie Shin

Het begon allemaal op een sabbatmorgen met een tiener die achter een gesloten slaapkamerdeur huilde. Voorzichtig klopte mevrouw Shin op de deur en vroeg haar dochter wat er aan de hand was. “Ik ben zo verdrietig,” was het zachte antwoord. “Sabbat is zo saai. Ik wil niet naar de kerk gaan! Daar is niemand van mijn leeftijd.”
Mevrouw Shin zag al een tijdje dat haar 15-jarige dochter, Bo Hwa (BO wah) niet gelukkig was. Gedurende de week was Bo Hwa weg naar school met veel vrienden, maar in hun thuiskerk was ze de enige tiener.
Moeder en dochter baden samen over de situatie en niet lang daarna had mevrouw Shin een plan. Elke ochtend op een doordeweekse dag stond ze erg vroeg op en maakte 2.000 hotteoks (HOE-tocks) – populaire zoet gevulde Koreaanse flensjes. Mevrouw Shin nam de hotteoks en zette een kraam op direct tegenover de plaatselijke middelbare school. Voor schooltijd, in de lunchpauze en na school verkocht mevrouw Shin hotteoks aan de hongerige leerlingen. Maar zij deed veel meer dan dat – zij raakte bevriend met hen. “Hoe gaat het?” vroeg ze. Voor vele van haar jonge klanten was dit de eerste keer dat iemand oprecht interesse in hen toonde. Omdat ze haar betrouwbaarheid voelden, stelden ze zich open voor mevrouw Shin. Velen hadden het moeilijk op school en thuis. Enkelen kwamen uit gebroken gezinnen of gewelddadige situaties. Anderen woonden zelfstandig.

Lees meer: Zendingsbericht 4 April 2015