Getuigenis over een ervaring van Ella Schaap-Emanoël uit Madagascar.

Toen ik negen jaar was, moesten wij verhuizen naar het platteland van Anjialavaheli dat heel ver weg is van Andapa, een stad in het noorden van Madagaskar. Wij moesten twee dagen lopen om daar te komen. Toen we daar aankwamen merkten wij dat niemand over de kerk van de Zevende-dags Adventisten had gehoord. De mensen daar waren gewend om naar een tovenaar te gaan als ze ziek waren of iets willen weten. Zo was hun dagelijks leven.

Zoals als wij gewend waren, baden wij elke sabbat. Wij nodigden onze vrienden uit om samen met ons God te dienen. Na verloop van tijd kwamen er elke sabbat steeds meer kinderen, maar er kwamen nog geen volwassenen. Zo bleef het vijf jaar lang.

Na die vijf jaar moesten wij weer verhuizen. Toen wij weggingen waren er geen diensten meer op sabbat. Enige tijd daarna, werd Elianne, een meisje van ongeveer 10 jaar, ziek. Zij was het enige kind van haar ouders. Haar ouders waren een van de bekendste tovenaars. Ze deden al het mogelijke om hun dochter te genezen, naar ze bleef ziek. En toen heeft Elianne gezegd dat zij haar naar de leden van de kerk van de Zevende-dags Adventisten moesten brengen, de kerk van Ella’s familie om samen met hen tot God bidden en vragen haar te genezen. Haar ouders reisden heel ver om die mensen te kunnen vinden, maar uiteindelijk is het gelukt en begonnen ze samen te bidden en gingen ze naar het ziekenhuis. Niet lang daarna werd het meisje genezen en toen wilde zij graag lid worden van onze kerk en hebben haar ouders ook de beslissing genomen om leden van onze kerk te worden.

Veel mensen schrokken van hun verandering en veel mensen wilden meer weten over onze kerk. Nu staat daar bijna in elk dorp een kerk van de Zevende-dags Adventisten. Toen wij daar woonden moesten wij op een predikant uit Andapa wachten om mij te dopen. Maar nu zijn predikanten dichterbij.

Ik woon nu in Nederland maar ik ben blij met de ervaringen uit die tijd en het verhaal van Elianne uit het dorp waar ikzelf gedoopt ben en ik vind het fijn om het te vertellen. Het geeft mij kracht in mijn geloof.

Je moet ’s ochtends zaaien. En je moet ook ’s avonds zaaien. Want je weet niet welk zaad het beste zal opkomen, het zaad van de ochtend of het zaad van de avond. Of misschien komen ze allebei goed op. (Prediker 11:6, BGT)